" ေရွာင္ဖယ္ေနသည့္သူ႕ကုိ ေက်းဇူးတင္မိသည္ "
…………………….
(၁)
ဘ၀တစ္ခုဆုိ သူပါမွာ ျပည့္စုံမည္ျဖစ္သည္။။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ မလုိခ်င္တာအမွန္။ မလုိခ်င္ေသာ္လည္း ရင္ႏွင့္ေက်ာလုိ ကပ္လ်က္ဒြန္တြဲေနသည့္အတြက္ ခြဲလုိ႔မရ၊ မေခၚလုိ႔မရ၊ ခ်န္ထားလုိ႔လည္း မရေပဘူးေလ။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ဆုံႏုိင္သည့္ အေၾကာင္းေတြရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူကၽြန္ေတာ္ကုိ ဒီအခ်ိန္ထိ ေရွာင္ဖယ္ေနတုန္း။ မ်က္ႏွာလႊဲ ေနတုန္း။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိေနပါရဲ႕။
(၂)
သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္ စတင္ဆုံေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ ထုိအခ်ိန္ကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ အမွတ္ရေနမိမွာပင္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုံစည္းခဲ့သည္မွာ ထူးျခားလွသည္ေတာ့ မဟုတ္လွ။ သူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေမြးဖြားစဥ္အခ်ိန္ကတည္းကပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ႏွင့္အတူ ပါ၀င္လာၿပီးသား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ႏွင့္ ျမစ္ဆိပ္ကသိပ္မေ၀းလွ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္သုိက္ ျမစ္ထဲေရက်ခ်ိန္ဆုိ ေရခ်ိဳးဆင္း ၾကသည္။ ေဆာ့ၾကသည္။ ေရကူးၾကသည္။ ခပ္ငယ္ငယ္ရွိေသးသည္မုိ႔ ေရကူးေကာင္းေကာင္းတတ္သည္လည္း မဟုတ္ ၾကေပ။ လူႀကီးမ်ားက လုိက္ပါၿပီး ထိန္းသိမ္းၾကရသည္။
တစ္ေန႔ ထုံးစံအတုိင္း ေရခ်ိဳးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေရခ်ိဳးရင္ ပလုံ ဆုိၿပီး ေျခေခ်ာ္က ေရနစ္သြားသည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ အတင္းေရေပၚသုိ႔ျပန္ေပၚေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ အဘယ္ေသာအခါမွ် တစ္ကုိယ္ တည္းမလာတတ္ေသာ ျပႆနာႏွင့္ ႀကံဳရေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ထုိးတက္လုိက္ေသာအခါ ဒုန္းခနဲမည္ေအာင္ ေခါင္းႏွင့္ အရာ၀တၳဳတစ္ခု တုိက္မိသည္ကုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ အားရွိသမွ် ထပ္ၿပီးႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း အေပၚတြင္တုိက္မိ သည့္အရာမွာ ႀကီးမားလြန္းလွသည္ဟု ေတြးမိသည္။
အားသြန္ခြန္စုိက္ ယက္ကန္ယက္ကန္ လုပ္ေသာအခါတြင္မွ ေရေပၚသုိ႔ ျပန္ေပၚလာရသည္။ ထုိအခါ လုိက္ပါလာသည့္ လူႀကီးမ်ားက ဆယ္မွ ကၽြန္ေတာ္ ကမ္းစပ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိက္မိသည့္အရာကုိ ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ ကမ္းစပ္တြင္ရပ္ထားေသာ ေလွႀကီးျဖစ္ေနေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕မိျခင္းျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။
(၃)
ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္စဥ္ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ ဆရာသမားတစ္ေယာက္ေမာင္းသည့္ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ထုိင္ခုံတြင္ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္ၿပီး လုိက္ပါခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚတြင္ ျပင္ဆင္ၿပီးျပန္လည္ယူလာသည့္ ကြန္ပ်ဴတာ System ပုံးႀကီးပါသည္။ လက္တစ္ဖက္က ကြန္ပ်ဴတာပုံးကုိ ကုိင္ထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္က ဆုိင္ကယ္ေနာက္တန္းကုိ ကုိင္ထားရသည္။
လမ္းမႀကီးတစ္ခုကုိ ျဖတ္အၿပီး လမ္းၾကားတြင္ေမာင္းႏွင္ေနစဥ္ " ၀ွီး " ဆုိသည့္ျမည္သံႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးသား လမ္းေဘးသုိ႔ ပစ္က်သြားသည္။ ဂ်စ္ကားတစ္စီးက ေနာက္မွေက်ာ္တက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိင္ကယ္ကုိ ခ်ိတ္ မိသြားျခင္းပင္။ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ျဖင့္ အရွိန္ျဖင့္ ကတၱရာလမ္းမထက္တြင္ ေလွ်ာတုိက္ၿပီးပါသြားသည္။ အရွိန္ျဖင့္ က် ေသာကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္လည္း ကတၱရာလမ္း၏ ပြတ္တုိက္မႈကုိ ေကာင္းစြာခံစားလုိက္ရသည္။
၀င္ခ်ိတ္သြားေသာ ဂ်စ္ကားကေတာ့ ေမာင္းၿပီးထြက္သြားေပၿပီ။ ဆရာသမားကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ကုိ ျပန္ထူရင္း ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာျပင္ႏွင့္ တံေတာင္မ်ားပူေႏြးၿပီး နာက်င္သည့္ ဒဏ္ကုိခံေနရ ေသာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာႏုိင္။ ကြန္ပ်ဴတာပုံးမွာလည္း ထိပ္ပုိင္းမ်ား ပိန္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား ဆုိင္ကယ္ကုိျပန္ေမာင္းႏွင္ရင္း ေဆးခန္းသုိ႔သာ အျမန္လာခဲ့လုိက္ရေတာ့သည္။
ေဆးခန္းသုိ႔ေရာက္၍ ဆုိင္ကယ္ဦးထုပ္ကုိ ခၽြတ္ေသာအခါ ကတၱရာလမ္းေပၚသုိ႔ က်ေသာအရွိန္ႏွင့္ ပြတ္တုိက္မႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဆုိင္ကယ္ဦးထုတ္တြင္ အက္ကြဲမႈႏွင့္ နက္ေသာျခစ္ရာမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရသည္။
ထုိေန႔သည္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
(၄)
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔က ျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္းအေစာထြက္သည့္ ရထားျဖင့္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွ တစ္ဆင့္ မႏၱေလးသုိ႔ လုိက္ပါရန္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ခ်ိန္းဆုိထားခဲ့ၾကသည္။ ရထားထြက္ခါနီး အခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔အထိ သူမလာေသး။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ ျပန္ခ်င္ေနၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကလည္း ေမွာင္မည္းေနေသးသည္။ ညေနကားျဖင့္ မႏၱေလးသုိ႔ လုိက္လွ်င္ေကာင္းေလမလား ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ေစာင့္ ရသည့္အခ်ိန္သည္ ၾကာသည္မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပန္မည္ဟု ဘူတာႀကီးက ထြက္သည့္အခ်ိန္မွ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ေရာက္လာသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွ ရထားႀကီးစီးလ်က္လုိက္ပါခဲ့ၾက ေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၱေလးမွတစ္ဆင့္ ျမစ္ႀကီးနားကုိ ျပန္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ မႏၱေလးသုိ႔ ဆုိက္ကပ္ေတာ့ ည ၇ နာရီခန္႔ျဖစ္ေနၿပီ။ မႏၱေလးသုိ႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္အေၾကာင္း၊ မီွရာရထားျဖင့္ လုိက္ပါမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္သုိ႔ ဖုန္းဆက္ရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရန္ကုန္သုိ႔ဆက္သည္။ ထုိအခ်ိန္က PCO ဖုန္းမ်ားျဖင့္သာ ဆက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မရ။ ဧရာ၀တီတုိင္းရွိ အိမ္သုိ႔ ဖုန္းဆက္သည္မရ။ ဖုန္းလုိင္းေတြ အဘယ္ေၾကာင့္ျပန္ေတာက္ေနသနည္း။
မႏၱေလးဘူတာႀကီးတြင္ ထုိင္ေနၾကစဥ္ သတင္းက တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ၾကားသိရၿပီ။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ဧရာ၀တီမွာ နာဂစ္မုန္တုိင္း ၀င္တုိက္ေနသတဲ့။ အပင္ေတြလဲ၊ အိမ္ေတြၿပိဳ၊ ဓာတ္တုိင္ေတြလဲသတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ၿပီး ထူးလွသည္မဟုတ္ဟု ခံစားမိသည္။ ဇာတိ ဧရာ၀တီတုိင္းတြင္ ေနစဥ္ကပင္ ခဏခဏ ေလျပင္းတုိက္တာ၊ ေလ ဆင္ႏွာေမာင္းတုိက္တာေတြကုိ ႀကံဳခဲ့ဖူးသျဖင့္ အဲသလုိ ျဖစ္မွာပါဟုသာ ထင္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါမွပင္ နာဂစ္၏ ႀကီးမားလွေသာ အဟုန္ကုိ သိရွိလုိက္ရေတာ့သည္။
ထုိအခ်ိန္သည္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဆုံခဲ့သည့္အခ်ိန္ဟု ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိလုိက္ရပါသည္။
(၅)
" ဒုန္း" ဟူေသာျမည္သံႏွင့္အတူ ဆုိင္ကယ္ကုိ ထိန္းရင္း ျမက္ေတာထဲသုိ႔ တုိး၀င္သြားသည္။ ဆုိင္ကယ္ေနာက္တြင္ထုိင္လုိက္လာသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖာ္တစ္ဦးကေတာ့ အတုိက္ခံလုိက္ရသည့္အရွိေၾကာင့္ လြင့္က် သြားသည္။
လမ္းၾကားထဲမွ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္လာသည့္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးက ကၽြန္ေတာ္ေမာင္းႏွင္လာသည့္ ဆုိင္ကယ္ကုိ ျဖတ္တုိက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ၀င္တုိက္သည့္ ဆုိင္ကယ္မွာလဲၿပိဳသြားၿပီး စီးႏွင္းလာသည့္ ႏွစ္ဦးမွာလည္း လမ္းေဘး ျမက္ခင္းထဲသုိ႔ လြင့္က်သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ကုိ ထိန္းလ်က္ျမက္ေတာထဲသုိ႔ အရွိျဖင့္ ၀င္သြားျခင္းပင္။ ဆုိင္ကယ္ကေတာ့ လဲမသြားေခ်။
စုတ္သပ္ၾကရင္း ဆုိင္ကယ္ကုိ ကုိယ္စီျပန္ထူၾကရင္း ကုိယ့္လမ္းကုိ ျပန္ဖုိ႔ျပင္ၾကသည္။ ဘာမွ်ေတာ့ စကားသိပ္ မေျပာျဖစ္ၾက။ ၀င္တုိက္သည့္သူမ်ားမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိတ္ေဆြေတြ။ ဆုိင္ကယ္ကုိ စက္ႏႈိးၿပီး ဂီယာကုိ နင္းမည္ ျပဳေတာ့ နင္းမရေတာ့။ သုိ႔ႏွင့္ ဆုိင္ကယ္ကုိစစ္လုိက္သည့္အခါ ေျခနင္းတုံးမွာ ေကာက္ၿပီး ၀င္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္နင္းထားသည့္ ေျခနင္းတုံးကုိမွ တည့္တည့္ ၀င္တုိက္မိျခင္းျဖစ္ေတာ့သည္။ အဲဒီတုန္းက သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မံေတြ႕ဆုံခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
(၆)
တကယ္ေတာ့ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ဆုံခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေရွာင္ဖယ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ သူေရွာင္ဖယ္ေနသည့္အတြက္လည္း သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးအထူး တလည္တင္မိေနျခင္းပင္။
ေရွာင္ဖယ္ေနသည့္သူမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖုိ႔ ဘ၀တစ္ခုေမြးဖြားစဥ္ကတည္းက ယွဥ္လ်က္၊ စပ္လ်က္ပါလာခဲ့သည့္ ေသျခင္း၊ မရဏမင္းပင္ျဖစ္သည္။ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚမသြားခဲ့ေသး၊ ငါရွိေသးတယ္ကြ ဆုိသည့္ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းျဖစ္မေနေအာင္ သတိေပးရုံမွ်သာ ေပးေနျခင္းပင္ေလာ။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္၍ သူ႔ကုိ ေရွာင္တိမ္းေနခြင့္ရေနသည္ေလာ။ လက္ဆြဲ၍ မေခၚေသးသည့္ သူ႔ကုိ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ဆြဲမေခၚေသးသည့္ သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းသည္မဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕တြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူက ဆရာမတာ၀န္ျဖင့္ ဧရာ၀တီတုိင္း၏ ဟုိးေအာက္ဘက္အစြန္ရြာေလး တစ္ရြာတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မုိ႔ ဇာတိၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ သူတာ၀န္က်ရာ ရြာမွ ရြာသား ႏွစ္ဦးခန္႔ေရာက္လာၿပီး ဆရာမေလးကုိ လာေခၚ တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ရြာတြင္ ဆရာမေလးကုိ ရွိေနေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ဆရာမေလးကုိလည္း တစ္ရြာလုံးက အထူးသတိတရလုိလားေနျခင္းေၾကာင့္ လာေခၚရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆရာမေလးက ရြာသားႏွစ္ဦးျဖင့္ လုိက္ပါသြားခဲ့သည္။
သူလုိက္ပါသြားၿပီး ႏွစ္ရက္သုံးရက္အၾကာတြင္ ရြာလုံးကၽြတ္နီးပါး နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ဆုံး ေနေၾကာင္းဇာတိၿမိဳ႕သုိ႔ သတင္းေရာက္ရွိလာသည္။ မိဘျဖစ္သူေတြမွာ ရင္နာမဆုံးေတာ့။
ေၾသာ္ မရဏမင္းတုိ႔မ်ား သူ႔အခ်ိန္က်လာရင္ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေနေရာက္ေန ေခၚျဖစ္ေအာင္ေခၚသည္။ ပုန္း၍ မရ၊ ေရွာင္၍ မရပါလား။ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေခၚငင္သည္။
အခ်ိန္မတန္ေသးပဲ ေခၚ၍မရေအာင္၊ အတင္းကာေရာ သူ႔ေနာက္လုိက္ပါသြားေအာင္ တြန္းပုိ႔ေနသည့္ ကံတရား မ်ား၊ စီရင္ေနျခင္းမ်ားကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဥာဏ္ေလးျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရမည္၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ဆြဲငင္ထားရမည္ ျဖစ္သည္။
(၇)
ဘ၀တစ္ခုဆုိ သူပါမွာ ျပည့္စုံမည္ျဖစ္သည္။။ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႔ကုိ မလုိခ်င္တာအမွန္။ မလုိခ်င္ေသာ္လည္း ရင္ႏွင့္ေက်ာလုိ ကပ္လ်က္ဒြန္တြဲေနသည့္အတြက္ ခြဲလုိ႔မရ၊ မေခၚလုိ႔မရ၊ ခ်န္ထားလုိ႔လည္း မရေပဘူးေလ။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္တုိက္ေတြ႕ဆုံႏုိင္သည့္ အေၾကာင္းေတြရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူကၽြန္ေတာ္ကုိ ဒီအခ်ိန္ထိ ေရွာင္ဖယ္ေနတုန္း။ မ်က္ႏွာလႊဲ ေနတုန္း။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိေနပါရဲ႕။
မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ေက်းဇူးႀကီးမားလွပါေပတယ္ ေမာင္မင္ႀကီးသားရယ္၊ ေနာင္မ်ားလည္း ခပ္ေ၀းေ၀းေလး ေနပါဦးလုိ႔ တီးတုိး ဆုိေနမိပါရဲ႕။
***********
ေမတၱာျဖင့္
ေမာင္ပုိင္ (ေလးမ်က္ႏွာ)
၃၁-၁၀-၂၀၁၆ (၂၃၁၀)၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕
No comments:
Post a Comment