Friday, November 4, 2016

" ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေၾကာက္ျခင္း (၁)"





" ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေၾကာက္ျခင္း (၁)"

*********
(၁)
" ဘုရား..ဘုရား…ဘုရား…"
" အမေလးေတာ္ အိမ္ေလးလႈပ္တာမ်ား ဘုရား တ ေနလုိက္တာ "
" တ ရတာေပါ့ မေတာ္အိမ္ၿပိဳက်သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မတုန္း "
" ၿပိဳပါဘူးေတာ္ … ၿပိဳက်လည္း ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္တာ။ ရွင္ပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးေၾကာက္ေနတာ။ ခုမွ ေသမွာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနရဲ႕ ဟုတ္လား…"
ေၾသာ္ ေၾကာက္တာေပါ့ မိန္းမရယ္။ ပုထုဇဥ္လူသား အုိ ေျပာရရင္ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ဘယ္သူက ေသမွာ မေၾကာက္ဘဲ ေနပါ့လိမ့္မလဲကြယ္ ေၾကာက္တာေပါ့။
(၂)
" ေသမွာ မေၾကာက္လုိ႔
ေပတစ္ရာ ေလွ်ာက္တာတဲ့
ႀကိဳးစင္ေပၚတက္
မ်က္ရည္ထြက္
ခြက္နဲ႔တစ္လုံး ျပည့္ေရာ့ဟဲ့ "
" အစ္မ "
" ေဟ "
" အဲဒီကဗ်ာကုိ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ပါးစပ္ဖ်ားမွာ စြဲေနတာဗ်။ ကဗ်ာျပည့္စုံသလား၊ မွန္သလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ၊ အဲဒီကဗ်ာမွာ မရွင္းတာက ေပတစ္ရာ ေလွ်ာက္တာ ဆုိတာ ဘာေျပာတာလဲ အစ္မ "
" ႀကိဳးစင္တက္တယ္ဆုိတာ ပါတယ္မလား "
" ဟုတ္ "
" ေအး အဲဒီႀကိဳးစင္ေပၚသြားတဲ့ ေလွ်ာက္လမ္းဟာ ေပတစ္ရာရွိတယ္တဲ့ "
" ေၾသာ္ "
မေၾကာက္ဘူးကြ၊ မေၾကာက္ဘူးကြလုိ႔ သတိၱေတြေမြး စိတ္ကုိတင္းၿပီး ေပတစ္ရာရွိတဲ့ ေလွ်ာက္လမ္းကေန ႀကိဳးစင္ေပၚတက္၊ ႀကိဳးစင္ေပၚေရာက္ေလကာမွ ေသမွာေၾကာက္လုိ႔ က်တဲ့မ်က္ရည္ ခြက္နဲ႔တစ္လုံး ျပည့္ေနၾကၿပီလားေလ။
(၃)
တကယ္ဆုိ ကၽြန္ေတာ္က ေသမွာမေၾကာက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လုိ႔ အရင္က ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယုံၾကည္ထားတဲ့ သူပါ။ အင္း ေသမွာ မေၾကာက္ဘူးဆုိတာက ေျမြကုိလည္း ကိုင္ရဲတယ္၊ က်ားနဲ႔လည္း ေဆာ့ရဲတယ္၊ က်ည္ဆံ ဗုံးဆံေတြၾကား ေျပားလႊားလုိ႔ တိုက္ပြဲေတြလည္းႏႊဲရဲတယ္လုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ရပါဘူး။
ေသမွာ မေၾကာက္လုိ႔ မုိက္ရူးရဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးကုိလည္း ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လုိေသရမယ္ဆုိတာ ဘယ္သူကမွ ႀကိဳၿပီးသိလွတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့ လမ္းသြားရင္း ျဗဳန္းခနဲဆုိ ကားတုိက္လုိ႔ေသခ်င္ေသမယ္၊ အခန္႔မသင့္ အစားတစ္လုတ္ေၾကာင့္ ေသြးတက္ၿပီးေသခ်င္ေသမယ္ အုိ ေျပာရရင္ သတၱ၀ါမွန္သမွ် ေသဖုိ႔ရာ နည္းလမ္းေတြကအမ်ားႀကီးရယ္ဆုိေတာ့ တစ္ခုခုနဲ႔ ေသသြား၊ ေသေပါ့၊ ေသရဲပါ့ ဆုိတဲ့အေတြးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေသမွာမေၾကာက္ဘူးရယ္လုိ႔ ေျပာရျခင္းပါ။
ေသျခင္းတရားရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲဆုိတာကုိ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ ေသၿပီးရင္လည္း မၿပီးေသးတဲ့ သံသရာဆုိတာကုိ ခပ္ပါးပါး(အလြန္႔အလြန္ပါးပါး)ေလာက္ပဲ ေတြးမိတာရယ္ေၾကာင့္ ေသေတာ့ဘာျဖစ္မလဲ အုိ ေနာက္ဘ၀တစ္ခုလည္ေပ့ါ၊ ဒါပဲ အသိက၊ အေတြးက ဒါပဲ။
ဒီေတာ့ကား ေသမွာ မေၾကာက္ဘူးရယ္။
ခုေတာ့ ႏွစ္ႀကီးလာေလ ေၾကာက္စိတ္ႀကီးလာတယ္ရယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ ေသရမွာကုိ ပုိပိုေၾကာက္လာတယ္။ တစ္ခုခုေလးမ်ားဆုိ " ဘုရား ဘုရား " နဲ႔။ အမယ္ "ဘုရား ဘုရား" နဲ႔ တ တယ္ဆုိေတာ့ ဘုရားအာရုံျပဳတယ္လုိ႔မ်ား မေအာင့္မိေလနဲ႔။ အာေမဋိတ္ ႏႈတ္က တမိရုံပဲ။ ဒီေလာက္ပဲ ႏႈတ္က ရြတ္လည္းၿပီးေရာ ဘုရား ဘယ္ေနမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆုိ ႏႈတ္က တစ္ရာပုံလုိ႔ တစ္ပုံရဲ႕ တစ္စိတ္ေတာင္မထြက္ႏုိင္ဘဲ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ စကားေတြ ဘယ္ေရာက္မွန္းမသိဘဲ အရည္မရအဖတ္မရ စကားလုံးေတြနဲ႔သာ အာခံတြင္းတစ္ခုလုံး ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာ။
အင္းေလ ဒါေၾကာင့္လဲ ေသမွာကုိ ပုိပုိေၾကာက္လာတာ ျဖစ္မွာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးေတြ၊ ႀကိဳးေတြေပါ့ေလ။ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး၊ ေလာဘႀကိဳး၊ အတၱႀကိဳး၊ ရမၼက္ႀကိဳး အုိ ႀကိဳးကုိ စုံလုိ႔။ ခ်ည္ထားတာမ်ား။ ကုိယ့္ကုိယ္ ခ်ည္တဲ့ႀကိဳးကုိ ျပန္ခ်စ္လုိက္တာေလ။ ျပတ္သြားမွာကုိစုိးရိမ္ေနတာ။
လက္ရွိေလာကီမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ေလးကုိပဲၾကည့္။ ကုိယ္ထုိင္တဲ့ ေနရာေလးက ေနရာ ေကာင္းေန၊ ျမင့္မားေန၊ ၀င္ေငြစီးဆင္းမႈအလြန္ေကာင္းေန၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနတယ္ဆုိရင္ပဲ တျခားေနရာတစ္ခုကုိ သြားဖုိ႔ တြန္႔သြားတတ္ၾကတာပဲေလ။ ဒီေနရာေလးကုိ ဖက္တြယ္ထားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကလည္း အရင္းခံရွိႏွင့္ေနေသးတာကုိး။
သားရယ္ သမီးရယ္၊ ဇနီးမယားရယ္နဲ႔ ဥစၥာေတြက လက္ရွိက်င္လည္ရာ ဘ၀အသုိက္အ၀န္းေလးကုိ အေက်နပ္ ႀကီးေက်နပ္၊ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ေနာက္တစ္ဘ၀ဆုိတာက ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ၊ ဘယ္ကုိသြားလုိ႔ ဘာျဖစ္မွန္း သိတာမဟုတ္ရယ္။ ဒီေလာကီႀကီးထဲမွာပဲ သံသရာဆြဲစန္႔လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ရွည္ရွည္ဆုိသကုိး၊ ေနခ်င္ေသး၊ ေပခ်င္ ေသး၊ ေပ်ာ္ခ်င္ေသး၊ ေမာ္ခ်င္ေသးတာကုိး။
သံသရာႀကီးမွာ လည္ပတ္ေနသ၍ ဘယ္ဘ၀ဘယ္ဘုံမွ မၿမဲဘူးဆုိတာအသိေလးက သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေန တယ္ဆုိေပမင့္ တကယ္တန္းေတာ့ မၿမဲဘူးဆုိတဲ့ သတိေလးမရွိေတာ့ ၿမဲသမွ ၿမဲ ၿမဲ ၿမဲ ထင္လုိ႔။ ၿမဲတယ္လုိ႔ ထင္မိလုိ႔လဲ ေသမွာကုိ ေၾကာက္တဲ့ စိတ္ေတြက ပုိပုိလုိ႔တုိးလာတာထင္ပါရဲ႕။
(၄)
ေသျခင္းတရားဆုိတာ အခ်ိန္မေရြးဘူး၊ ေနရာမေရြးဘူး၊ အသက္အရြယ္မေရြးဘူး။ လက္တစ္ဖ်စ္အတြင္းမွာ သက္တမ္းကုန္ဆုံးသြားတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ အမိ၀မ္းအတြင္းမွာတင္ ေသဆုံးရ၊ တခ်ိဳ႕ လူေကာင္းပတိႀကီးက တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ျဗဳန္းခနဲဆုိ ေသဆုံးရ၊ အဲသလုိနဲ႔ အမွတ္မထင္ေရာက္လာတတ္တဲ့ တရား။
အာယုကၡယ၊ အသက္တမ္းကုန္၍ ေသဆုံးျခင္း(မီးစာကုန္၍ မီးၿငိမ္းျခင္း)၊ ကမၼကၡယ၊ အသက္တမ္းရွိေသးေသာ္ လည္း ကံကုန္၍ ေသျခင္း(မီးစာရွိေသးေသာ္လည္း ဆီခမ္း၍မီးၿငိမ္းျခင္း)၊ ဥဘယကၡယ၊ အသက္တမ္းႏွင့္ ကံကုန္၍ ေသျခင္း(မီးစာကုန္ဆီခမ္း၍ မီးၿငိမ္းျခင္း)၊ ဥပေစၦဒက၊ အသက္တမ္းမေစ့၊ ကံမကုန္မီ ဥပေစၦဒကံေၾကာင့္ ေသရျခင္း (မီးစာႏွင့္ဆီရွိေသးေသာ္လည္း ၾကားေလတုိက္၍ မီးၿငိမ္းျခင္း) ဆုိတဲ့ ေသျခင္း ၄ မ်ိဳးရွိပါတယ္။
အသက္ဥာဏ္ေစာင့္သတဲ့။ မီးစာကုန္ဆီခမ္းအထိ ေနႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကေပမဲ့ ကံေသကံမ ေျပာမရတဲ့ ဘ၀ အေျခအေနေတြဆုိေတာ့ ဘယ္ပုံဘယ္နည္းနဲ႔ သြားၾကရမလဲ ႀကိဳမသိႏုိင္။
ႀကိဳမသိႏုိင္ပဲ ဘ၀တစ္ပါးလားရၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီဘ၀တစ္ပါးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာေတြယူသြားလုိ႔ ရသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္ကုိ ဘာေတြပါလာသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ျပဳခဲ့သမွ် ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ကံ ေတြသာ ပါလာၾကရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွာေဖြသမွ်ေသာ ဥစၥာေတြ ထားခဲ့ၾကရမယ္၊ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးမယား၊ သမီး သားေတြထားခဲ့ရမယ္။
လုိက္ပါမလာႏုိင္တဲ့ ဥစၥာေတြ၊ ခ်စ္သူခင္သူမုန္းသူေတြကုိ စြဲငင္ေနရင္ေတာ့ မကၽြတ္မလြတ္ႏုိင္တဲ့ ၿပိတၱာေတြ၊ အသူရကယ္ေတြ ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ေသခါနီးေဇာေတြအက်၊ လားရာဂတိနိမိတ္ေတြကုိျမင္တဲ့အခါ ကုိယ့္ရဲ႕လားရာ ဂတိေတြဟာ ေၾကာက္စရာေကာင္းလြန္းေနတဲ့အခါ ေသရမွာကုိေၾကာက္တဲ့ စိတ္ေတြ ပုိလုိ႔တုိးလာမယ္ထင္ရဲ႕။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ ေနာင္တရၾက၊ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြစီးရမဲ့ အျဖစ္ေတြက ေတြးၾကည့္ေလ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလ ပါလားေလ။
(၅)
အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာျခင္းနဲ႔အတူ အတၱေတြဟာ ပုိပုိႀကီးလာသလား။ လူေတြက အတၱႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ေသမွာပုိေၾကာက္လာတတ္ၾကတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္းေပါ့ေလ ေသမွာမေၾကာက္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေပတစ္ရာေလွ်ာက္ၾကတဲ့ သူေတြမဟုတ္လား။
နံနက္ခင္းအလင္းမွာ မ်က္ႏွာေလးသစ္၊ ခုိင္ခန္႔ေနေအာင္၊ ေဖြးေနေအာင္ သြားေလးေတြတုိက္၊ လူျမင္ေကာင္း သူျမင္ေကာင္းေအာင္၊ ကုိယ့္ရုပ္ကေလး မွန္ေရွ႕ကမခြာရက္ႏုိင္ေအာင္ ျပင္ဆင္၊ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ျဖဴေနသလား၊ ပါးေရ နားေရေတြတြန္႔ေနၿပီလား တတ္ႏုိင္သမွ်ေသာ ဖန္တီးျပင္ဆင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေသမင္းႀကီးကုိ မ်က္စိေမွာက္မွားေအာင္ လွည့္စားေနၾကတာပဲေလ။
ဒါ့အျပင္ ေလာဘေဇာ၊ ေဒါသေဇာေတြနဲ႔ အထုပ္ေတြထုတ္ၾက၊ သယ္ပိုးၾက၊ ရွာေဖြၾက။
ည အိပ္ရာထဲ၀င္၊ နဖူးေပၚ လက္ကေလးတင္၊ စီးပြားေရးႀကီးပြားေရး၊ သမီးရည္းစားအေရး၊ သားေရးသမီးေရး၊ ဟုိအေရး ဒီအေရးေတြနဲ႔ ကမၻာကုန္က်ယ္သ၍ ရွာပုံေတာ္ခ်ဲ႕ေလၾက။ ေသေရးဆုိတာထက္ တုံးလုံးစာ၊ မတ္တတ္စာအတြက္ ပူပင္ရ။ ေနာင္ဘ၀အေရးထက္ ေနာင္အေရးေတြလုိ႔ ပူပင္ရ။ အဲသလုိနဲ႔ပဲ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ေမ့ေန ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ။
" ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားပါ မ်ားသတၱ၀ါ ...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားပါ မ်ားသတၱ၀ါ ...
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေလာင္မီး ကိေလသာ ...
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေလာင္မီး ကိေလသာ ...
တဟုန္းဟုန္း ေတာက္လို ့သာ ... တျဖဳန္းျဖဳန္း ေမာက္မို ့စြာ ...
တဟုန္းဟုန္း ေတာက္လို ့သာ ... တျဖဳန္းျဖဳန္း ေမာက္မို ့စြာ ...
အကုသိုလ္ စရိုက္ဆိုးေတြဟာ ျပဳလြယ္ျဖစ္လြယ္ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ...
အကုသိုလ္ စရိုက္ဆိုးေတြဟာ ျပဳလြယ္ျဖစ္လြယ္ စိတ္အား ထက္သန္စြာ ...
နတ္ရြာနိဗၺာန္လမ္းကို လွမ္းဖို ့အမႈဟာ ထဲစိတ္ကမပါ ...
နတ္ရြာနိဗၺာန္လမ္းကို လွမ္းဖို ့အမႈဟာ ထဲစိတ္ကမပါ ...
ေနရာေဟာင္းကို အလြန္ေအာင္းေမ့တာ ...
ေလးဘံုပါယ္ရြာ ... ေလးဘံုပါယ္ရြာ ... ထဲမွာ ...
ေနျမဲသာ ... မ်ားသည္သတၱ၀ါ ... "
(၆)
" အလုိ ေမာင္ပုိင္ ခုတေလ ေသျခင္းတရားေတြ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္း တယ္လဲေရးလွပါလား "
" ေရးရတာေပါ့ဗ်ာ ေသျခင္းတရားက ဘယ္အခ်ိန္လာမယ္မွန္းမွမသိတာ "
" ဘာလဲ ခုမွ ေသရမွာေၾကာက္ေနၿပီလား "
" ေသရမွာ ေၾကာက္တာေပါ့ဗ်ာ "
" ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား ဟား "
" ဘာ ရယ္တာလဲ ဗ် "
" မင္းက ေၾကာက္သတဲ့လား.. ဟား ဟား ဟား.. ေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာပါကြာ ဟား ဟား ဟား "
*************
ေမတၱာျဖင့္
ေမာင္ပုိင္ (ေလးမ်က္ႏွာ)
၃-၁၁-၂၀၁၆

No comments:

Post a Comment