" ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေၾကာက္ျခင္း (၃) "
***********
(၁)
တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥေတြႏွင့္ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာတုိ႔တြင္ ေၾကာက္ျခင္းသည္ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးမ်ား ေပးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသျခင္းတရားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့သည္။ ထို ထုိေသာ ဘ၀အေရးအေျခအေနအရ သတိၱရွိျခင္းက ငုပ္လွ်ိဳး၍ ေၾကာက္ျခင္းက ေခါင္းေမာ့ခဲ့ရသည္။ တစ္ထြာေသာ ၀မ္းအပုိအပင္ေတြကုိ ျဖည့္ႏုိင္ေရးအတြက္ ျပည္ထဲေရးထက္ ၀မ္းေရး ခက္လွသည့္အခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ငံအေရးကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေနခဲ့မိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ရြ႕ံေနျခင္းကား ရပ္၍ မသြားေသးပါ။ ေၾကာက္ရြံ႕ေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား တုိး၍ က်န္၍ ေနပါေသးသည္။ ထုိက်န္ေနေသာ အခ်ိဳ႕ေသာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းတုိ႔ကုိျဖင္
(၂)
" သတၳ၀ါဆုိတာ လူခၽြတ္မွာ ကၽြတ္တာကြ "
" ေနာင္ဘ၀ရွိ ေနာင္ဘ၀မွ ခံလိမ့္မေပါ့ကြ၊ ခုဘ၀ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေလး စားပစ္မယ္ "
ေလာက္ေလးခြေလး တစ္လက္ကုိယ္စီကုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးတစ္သုိက္ ငွက္ပစ္ထြက္ၾကသည္။ ပိစိေကြးစာကေလးကအစ က်ီးကန္း၊ ဇရက္ပါမခ်ိန္ ေတြ႕သမွ် ငွက္ပစ္သည္။ ပစ္ခ်က္ထိ၍ ရသည့္အခါ ရသည္။ ရသည့္အခါ အေမႊးအေတာင္ႏုတ္ၿပီး ေၾကာ္စားသည့္အခါ စား၊ ကင္စားသည့္အခါ ကင္စားၾကသည္။
တစ္ခုေသာအခါက အေဆာက္အဦႀကီး၏ ထပ္ခုိးေပၚတြင္ အသုိက္လုပ္ေနၾကသည့္ ခုိသုိက္မ်ားကုိ ၀င္ဖမ္း ၾကသည္။ ထုိ႔အတူ တစ္ခါကလည္း အပင္ေပၚတြင္ တန္းစီ၍ အိမ္ေဆာက္ထားေသာ စာကေလးငွက္သုိက္မ်ားကုိ ၀င္ႏႈိက္ၾကသည္။ တစ္ခါတခါ သတ္၍စားၾကေသာ္လည္း တစ္ခါတခါေတာ့ အေပ်ာ္သာ လုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ငွက္တင္ပဲလား မဟုတ္ၾက။ အုပ္စုဖြဲ႕ စုမိၿပီဆုိလွ်င္ သန္းေခါင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသည္။ ေမြးထားသည့္ ကိုယ့္အိမ္က ၾကက္ျဖစ္ေစ၊ တျခားသူအိမ္က ၾကက္ျဖစ္ေစ ဖမ္း၍ ခုိး၍ ခ်က္စားၾကသည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ့ကုိ ၾကက္သတ္ခုိင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကက္၏ ေျခေထာက္ကုိ ကုိင္၍ လည္မ်ိဳကုိ လက္၀ါးေစာင္းျဖင့္ ရုိက္သည္ ၾကက္ကမေသ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနသည္။ သုံးေလးခ်က္ရုိက္သည္ မရ။ ေနာက္ဆုံး တစ္ေယာက္က လာ၍ "ဒီလုိသတ္ရတယ္ကြ"ဟ တစ္ခ်က္တည္း ရုိက္ျပမွ ၾကက္ခမ်ာ ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္ရရွာေလသည္။
ထုိမွ်မကေသး ျပဳလြယ္ျဖစ္လြယ္ေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔သည္ အသိအားငယ္ေသးသည့္ လူငယ္ဘ၀၌ ပုိ၍ျပဳလြယ္ျဖစ္လြယ္သည္ေလာ။
(၃)
" ခဲတံေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ကေတာ
" ေပတံေလးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ေတာ့
" မုန္႔ေလးတစ္ခုေလာက္မ်ား သတိရေတာ့ ျပန္၀ယ္ေပးလုိက္တာေပါ့ "
ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ သူတပါးဥစၥာကုိ ႀကိဳတင္ႀကံစည္၍ျဖစ္ေစ ဂရုတစုိက္ျဖစ္ေစ၊ သူတပါးမသိေအာင္ ယူငယ္ျခင္း၊ ခုိး၀ွက္ျခင္းတုိ႔ ျပဳျခင္းေတာ့မဟုတ္။ ေကာက္ရ၍ျဖစ္ေစ၊ ေနရာမွားေရာက္လာ၍ ျဖစ္ေစ ယူငင္တတ္ပါသည္။ ဤမွ်ေလာက္ျဖင့္ ဘာမွ မျဖစ္ဟု၍သာ ေတြးထင္မိခဲ့သည္။ ပုိင္ရွင္သိေသာ္လည္း လက္ထဲေရာက္ရွိလာခဲ့သည့္ ပစၥည္းကုိ ျပန္၍ မေပးခ်င္ေတာ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ေသာ ပစၥည္းတုိ႔တြင္ ကုိယ့္အမည္ကုိ ေရးထုိးလုိက္ေတာ့သည္။
နည္းနည္းအသက္ကေလးရလာ၍ စာအုပ္ေတြကုိ သည္းႀကီးမည္းႀကီးဖတ္ေနသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ထုိသုိ႔ေသာ ခုိး၀ွက္ျခင္း ႀကံဳရျပန္သည္။ ကုိယ္ႀကိဳက္သည့္ စာအုပ္ေတြ႕လွ်င္ အထူးသျဖင့္ ရွားပါးစာအုပ္ျဖစ္ေနလွ်င္ ခပ္တည္ တည္ျဖင့္ ယူငင္တတ္သည္။ စာအုပ္အေရာင္းဆုိင္မွ ယူငင္ျခင္းေတာ့မဟုတ္။ စာအုပ္အငွားဆုိင္မွ ငွားၿပီး ျပန္မအပ္ သည္မ်ိဳး၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္သည့္ စာမ်က္ႏွာတုိ႔ကုိ ျဖဳတ္ယူထားျခင္းမ်ိဳး၊ စာၾကည့္တုိက္မွ ယူငင္ခဲ့ျခင္းမ်ိဳး ျပဳလုပ္မိ ျပန္သည္။
ေၾသာ္ ငါစာေပကုိ တကယ္ခ်စ္လုိ႔ပါလားဆုိသည့္ စိတ္သာျဖစ္မိသည္။ ထုိစာအုပ္အား ယူငင္ၿပီး ကုိယ္က ဖတ္သည္။ ကုိယ္ဖတ္ရာမွ ရသည့္အသိ အေတြးတုိ႔ကုိ ျပန္ခ်ေရးျဖစ္သည္။ ထုိေရးျဖစ္သည့္အရာကုိ ေ၀ငွေပးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ပင္ရေသးသည္ဟု စိတ္က မွတ္ယူသည္။
ဤမွ်ပင္လား မၿပီးေသးပါ။ အခြင့္အေရးေလးႀကံဳလာသည့္အခ်
ခုိးျခင္း၊ ေလေအးျဖင့္ အႏုၾကမ္းစီးျခင္း၊ သာသာထုိးထုိး အေလးခုိးျခင္းတုိ႔သည္ ဘ၀ ဘ၀ထဲ၌ လက္ယဥ္ေနေသာ၊ လက္ရဲ ဇက္ရဲႏုိင္လွေသာ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ဖြယ္တုိ႔သာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ခုိးၿမဲ၊ တုိၿမဲ၊ တုိက္ၿမဲ။
ေနာက္တစ္ခုသည္ကား လာဘ္ယူျခင္းပင္တည္း။ လာဘ္သပ္ပကာကုိ ပုိ၍ မက္တြယ္လာျခင္းေၾကာင့္ လာဘ္လာဘတုိးပြားေစျခင္းအား စိတ္ပါလက္ပါ ေဆာင္ရြက္ေနမိျပန္ေတာ့ေလသည္
(၄)
" အား ပူလုိက္တာ "
အားလပ္ရက္မုိ႔ မီးပူတုိက္ေနစဥ္ ေထာင္ထားသည့္ မီးပူကုိ လက္ျဖင့္ ထိမိလုိက္ျခင္းျဖစသည္။ လက္ကုိ တံေတြးခပ္ျမန္ျမန္စြတ္လုိက္
နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ကုိယ့္အသားပူသည့္အခါ ခံစားလုိက္ရသည့္အပူက ေလးငါးရက္မွ် ခံရသည္။ အသည္းခုိက္ ေအာင္နာက်င္လွသည္။
ထို ကုိယ္အသားနာက်င္ေလမွ သူတစ္ပါးအေပၚက်ဴးလြန္ခဲသည့္
အသက္ ေပးလုိက္ရမည့္ အခ်ိန္အတြက္ ပူပင္ေသာကႀကီးေပမည္။ ကုိယ္၌ကေတာ့ ေသမွာေၾကာက္သည္ သူတပါး၏ အသက္ကုိျဖင့္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခဲ့မိျပန္သည္။ အကုသုိလ္အမႈသည္ ျပန္၍ စားၿမံဳျပန္မေတြး အပ္ေသာ္လည္း ေတြးမိလုိက္တုိင္း ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းက ၀င္လာသည္။
ထုိေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကုိ ၿမဲေနဖုိ႔ သတိခ်ပ္ရမည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ရမည္။ သူတပါး၏ အသက္သတ္လွ်င္ ကုိယ့္ အသက္ျပန္အသက္ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္လာသည္။ ကုိယ့္အသားနာက်င္သလုိ သတၱ၀ါေလးတုိ႔၏ အသားနာက်င္ သြားမွာကုိ ေၾကာက္လာမိျပန္သည္။ မိမိေၾကာင့္ သူတပါး၏အသား၊ အသက္ ထိပါးသြားမည္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ ေနမိပါသည္။
ဤ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ကား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တန္ဖုိးရွိလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္မိပါသည္။
(၅)
ရုံး ၃ ရက္ဆက္ပိတ္သည္မုိ႔ မိသားစုရွိရာ နယ္ကုိ ျပန္ရမည္။ တစ္လလွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္သာ မိသားစုႏွင့္ အခ်ိန္ေပးအတူေနႏုိင္သည္။ တစ္ႀကိမ္လွ်င္လည္း ၁ ရက္ခြဲ ၂ ရက္မွ်သာ၊ တစ္လလွ်င္ ၄ ရက္ခန္႔သာ မိသားစုႏွင့္ သုိက္သုိက္၀န္း၀န္းေနရသည္။
ေၾသာ္ မိသားစုႏွင့္ အတူမေနခ်င္သူ ရွားပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနခ်င္ပါသည္။ အတူေနႏုိင္ေရး အတြက္လည္း ႀကိဳးစားရုန္းကန္ေနရသည္။ သုိ႔ေသာ္ လုပ္တုိင္းလည္း မျဖစ္ႏုိင္ေသးသည့္ အေနအထားတြင္ ၀ဋ္ရွိသမွ် ခံေနေပရဦးမည္ဟု ေျဖသိမ့္မိသည္။
၀ဋ္ ဟုတ္သည္ ၀ဋ္။ အရင့္ အရင္ ဘ၀ေတြဆီက မည္သုိ႔ျပဳလုပ္ခဲ့သည္ကုိ အသာထား လက္ရွိဘ၀ အရြယ္ ငယ္ငယ္တြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ကံတုိ႔သည္ အက်ိဳးေပးေနေလၿပီဟုလည္း ေတြးမိသည္။ ၀ဋ္ ဘ၀မဆုိင္း လည္ေနေပၿပီဟု မွတ္ယူသည္။
ခ်စ္ခင္သူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္းသည္လည္း ဆင္းရဲမဟုတ္ပါေလာ။ ဆင္းရဲသည္။ ထုိဆင္းရဲသည္ ၀ဋ္ဆင္းရဲ ျဖစ္သည္။ သူ႔အသုိက္ကုိ ဖ်က္သည္၊ သူ႔ဥကုိ ခြဲသည္၊ သူ႔သားကုိ သတ္သည္။ သူတပါး၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကုိ ကြဲေအာင္ျပဳလုပ္ခဲ့မိသည့္ အေၾကြးသည္ ဆပ္ရေလၿပီ။ ငရဲကုိ ပ လပ္ႏုိင္ေသာ္လည္း ၀ဋ္သည္ကား အၿမဲျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ဋ္ဆင္းရဲကုိ ေၾကာက္သည္။ ၀ဋ္လည္မည္ကုိ ေၾကာက္သည္။ ၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ထပ္တင္မည္ကုိ ေၾကာက္သည္။
၀ဋ္ထပ္လုိက္ႏုိင္မည့္ စိတ္အမႈ၊ ကုိယ္အမႈ၊ ႏႈတ္အမႈတုိ႔ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး၊ အေကာင္းဆုံး ထိန္းသိမ္းသည္။ ေစာင့္အပ္သည္။ ၀ဋ္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္လည္း ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္အေျခအေနတစ္ပါးျဖစ္သည္ဟု
(၆)
" စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ ဒါ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရမဲ့ အလုပ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ တာ၀န္မုိ႔ပါ "
" မဟုတ္ပါဘူး ေဘာ္ဒါရယ္ ဒါက "
" ကဲ မိတ္ေဆြ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေတာင္းဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း လာ မေးနဲ႔ မယူဘူး၊ ဒါပဲ "
" ေအးဗ်ာ ေက်းဇူးပါပဲ "
ကုိယ္လုပ္ရမည့္အလုပ္၊ ကုိယ္လုပ္ရမည့္ စာရြက္စာတမ္းကိစၥ၊ ဘာမွ် ခက္ခဲလွသည္ ပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းစရာမလုိ၊ ယူစရာမလုိ။ ေပးမွ လုပ္၊ ရမွ လုပ္တတ္သည့္ အက်င့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ေတာ့။ အႏုနည္းျဖင့္ ေအးဓားျပတုိက္တတ္သည့္ စရုိက္ကုိ မႏွစ္သက္ေတာ့။
အဘယ္ေၾကာင့္နည္း ကုိယ့္ပစၥည္းမ်ား ဆုံးရႈံးခံခဲ့ရျခင္းေၾကာင့္
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း သူတပါး၏ ပစၥည္းဥစၥာအေပၚ စာနာမိလာသည္။ မတရားေသာနည္းျဖင့္ မယူခ်င္၊ အျမတ္ႀကီးစား မလုိခ်င္၊ သူတပါးမသိေအာင္ ခုိး၍မယူခ်င္ေတာ့။ သူတပါး၏ စိတ္ေသာကျဖင့္၊ စိတ္ေဒါသျဖင့္ ေပးလုိက္ရသည့္ လုယူျခင္းျဖင့္ သာ၍ မလုိခ်င္ေတာ့။ သူတပါး၏ မ်က္ရည္ႀကီးငယ္ျဖင့္ ကုိယ္၀မ္းစာ မျဖည့္ခ်င္၊ ကုိယ့္ တစ္ကုိယ္စာေတြကုိ မဆင္ယဥ္ခ်င္ေတာ့။ ရွိတာေလးႏွင့္သာ စားမည္။ ရွိတာေလးႏွင့္သာ ၀တ္ခ်င္မိေတာ့သည္။
ကုိယ္ေသာက ေရာက္မွာေၾကာက္သည္။ ကုိယ္ ေဒါသျဖစ္မွာ ေၾကာက္သည္။ ထုိအေၾကာက္တရားေၾကာင့္ သူတပါးေသာကျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဒါသျဖစ္ေၾကာင္း အလုပ္တုိ႔ကုိ မလုပ္ခ်င္ေတာပါ။ လုပ္မိသြားမည္ကုိလည္း ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိပါသည္။
ခုိးျခင္း၊ ၀ွက္ျခင္း၊ လုယက္ျခင္း၊ လာဘ္ယူျခင္း၊ ႀကီးေသာအျမတ္ယူျခင္းတုိ႔သည္
ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြရသမွ် မဆုံးရႈံးခ်င္ပါ။ ဆုံးရႈံးမည္ကုိ ေၾကာက္ပါသည္။ ထုိနည္းတူ မိမိ၏ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ တပါးသူ၏ ဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးသြားမည္ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိပါသည္။
(၇)
ကၽြန္ေတာ္ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမိပါသည္။ ထုိေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ အေၾကာင္းတုိ႔မွ အခ်ိဳ႕ေသာ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းတုိ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏုိးစြာ ဖက္တြယ္ ထားေနဦးမွာပင္။ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေနဦးမွာပင္။ ထုိေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဂုဏ္ယူေနမိဦးမွာပင္။ ထုိေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္လိပ္ျပာ ကုိယ္ သန္႔ေနဦးမွာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ပါသည္။
**********************
ေမတၱာျဖင့္
ေမာင္ပုိင္ (ေလးမ်က္ႏွာ)
၉-၁၁-၂၀၁၆ (၂၂၅၉)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။
No comments:
Post a Comment