----------------
(၁)
စာေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ Laptop ေလးကုိဖြင့္လုိက္တယ္။ စာမေရးခင္ စက္ထဲက သီခ်င္းေလးအရင္ဖြင့္ၿပီး သိမ္းထားျဖစ္ခဲ့တဲ့
ဓာတ္ပုံေလးေတြကုိ ဆက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါကလည္း
ထုံးစံလုိျဖစ္ေနၿပီ။ စာမေရးခင္ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းေလးေတြၾကည့္ရတာက
စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခံစားမိၿပီး ေရးစရာေလးေတြ ထြက္ထြက္လာတယ္လုိ႔ ခံစားမိလုိ႔ပါ။
ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းေလးေတြလည္း ရွိတာေပါ့ေလ။
မိသားစုနဲ႔ခြဲေနရျခင္းက ကၽြန္ေတာ့ဘ၀မွာေတာ့
မစိမ္းလွေတာ့ဘူးဆုိရမယ္။ အသားတက်ရွိေနၿပီ
ဆုိေစဦးေတာ့ မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သတိရမိစိတ္၊ လြမ္းတဲ့စိတ္အျပင္ ဟုိး အတိတ္က
ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ပုံရိပ္ေလးေတြကုိ အမွတ္ရမိစိတ္ေတြက Laptop ဖြင့္လုိက္ၿပီ၊
ဓာတ္ပုံေလးေတြ ၾကည့္မိၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေတာ့တယ္။
ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပုံအေဟာင္းေလးေတြ၊ မိသားစု
သြားခဲ့လာခဲ့တဲ့ ခရီးအမွတ္တရပုံေလးေတြကုိ ခဏခဏျပန္ၾကည့္မိခဲ့တယ္။ အိမ္ေ၀းသူတစ္ေယာက္အတြက္ အလြမ္းေျပေဆးဆုိလည္း မမွားေပဘူးေပါ့ေလ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ေတြဆီကေတာ့ ဓာတ္ပုံေလးေတြရုိက္ၿပီးေတာ့ ဆုိင္မွာ တကူးတကန္႔ သြားေရြး၊
ဓာတ္ပုံ ဖုိင္ထဲေသခ်ာထည့္သိမ္းထားရတယ္၊ ထားၾကတယ္။
အဲဒီဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းဖုိင္ႀကီးကုိ ဧည့္စားပြဲေပၚမွာ၊ စာေရး စားပြဲေပၚမွာ၊ အလွဆင္
ဗီရုိႀကီးေတြထဲမွာ ထည့္ထားရင္း မိသားစုေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံေတြ႕ၾကခုိက္ ျပန္ၾကည့္လုိက္ၾက၊
ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာလုိက္ၾကနဲ႔ ဓာတ္ပုံထဲက အရိပ္ေတြက အတိတ္ေတြဆီ
ျပန္လည္သယ္ေဆာင္ သြားေပးၾကေတာ့တယ္။
ဒီဘက္ေခတ္အေျခအေနမွာေတာ့ အလြယ္တကူ မွတ္တမ္းတင္ရုိက္ကူးလုိ႔
ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ကား စား၊ ေသာက္၊ သြားလာ ဘာလုပ္လုပ္ ပုံေလးေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ ၿပီးေတာ့
မွတ္ဥာဏ္တုိ႔သုိေလွာင္ရာ အခန္းထဲကုိ ထည့္သြင္းသိမ္းၾကေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခဏခဏ ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။
ခုလည္း စာေရးဖုိ႔ အေၾကာင္းအရင္းကေန ဓာတ္ပုံေတြဆီ
စိတ္ညြတ္သြားရင္း အေဟာင္းေတြကုိ၊ အတိတ္ေတြ ၿပီးေတာ့ မိသားစုကုိ လြမ္းမိေနေလၿပီေပါ့။
(၂)
မမွတ္မိတဲ့ ငယ္ငယ္က ပုံေတြ၊ ခပ္ေရးေရးသာ
မွတ္မိေတာ့တဲ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကပုံေတြ၊ အၿမဲအမွတ္ရေနမိတဲ့ ေက်ာင္းတက္တုန္းကပုံေတြ၊ ၿပီးေတာ့
မိသားစုပုံေတြ။ ကုိယ့္ဘ၀ရဲ႕ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး အခ်ိဳးအေကြ႕ကုိ
ျဖတ္သန္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေရာက္ရွိခဲ့ရာ၊ တာ၀န္က်ခဲ့ရာ ေဒသေတြဆီမွာ ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔
ပုံေတြ၊ ေနရာေဒသနဲ႔ ရုိက္ကူးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပုံေတြကုိ တစ္ပုံခ်င္းစီ ၾကည့္ေနမိတယ္။
ေနာက္ ထပ္ၿပီး တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ႕လုိ႔ ဆုိရမဲ့
ကုိယ္ပုိင္မိသားစုဘ၀ေလးေပါ့။ သမီးေလး ခပ္ငယ္ငယ္က
ပုံေတြ၊ ဗြီဒီယုိဖုိင္ေလးေတြကုိ ဆက္ၿပီးၾကည့္ေနမိတယ္။
အခ်ိန္ရၿပီဆုိတာနဲ႔ မိသားစုသုံးေယာက္ တစ္ေနရာရာကုိ
ခရီးသြားတတ္ၾကတယ္။ ျမစ္ႀကီးနား၊ မိတီၳလာ၊ ျပင္ဦးလြင္၊
မႏၱေလး၊ ပုဂံ၊ စစ္ကုိင္း၊ နတ္ေမာက္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းစတဲ့ ေနရာေတြကုိ ေရာက္ခဲ့စဥ္က
မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္တဲ့ မိသားစုပုံေလးေတြကုိ တစ္ပုံခ်င္းစီ တစ္ခုခ်င္းစီ ေငး ေငး ၾကည့္ေနမိတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေနရာစုံမဟုတ္ေတာင္ ေနရာအေတာ္အသင့္ကုိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါလား ဆုိတာေတြးမိတယ္။
ဒါ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့သမီးေလး ခုဆုိ အသက္က ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္အတြင္းသာ ရွိေသးတယ္ဆုိေပမဲ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူ သြားေလရာေနရာတုိ႔ကုိ သူလုိက္ပါ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီ။
အသက္အရြယ္ရလာလုိ႔ သူျပန္မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိႏုိင္ေပမင့္
ဒီဓာတ္ပုံေတြကေတာ့ သူ႕ဘ၀အတြက္ အမွတ္တရေတြ ျဖစ္ေနမွာပါပဲေလ။
(၃)
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ေနရာေတြက
နည္းနည္းရယ္ပါ။ ေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ေနရာ နည္းနည္းကို
အေဖအေမက ေျပာေပမယ့္ မမွတ္မိေတာ့။
နည္းနည္းေလးအရြယ္ရလာၿပီး ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္တုိင္ထိန္းေက်ာင္းခ်ိန္ၾကမွ
ေနရာေဒသေတြကုိ ေရာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့သမီးေလးကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ကတည္းက
ျမန္မာျပည္အထင္ကရေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေရာက္ဖူးေနၿပီ။ ဒါကလည္း သူ႕ကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။
သူ႕ရဲ႕ ကံတရားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။
တခ်ိဳ႕ကေလးေတြၾကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ၾကရ၊
မိဘနဲ႔အတူ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၾကရ၊ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔အျပားကုိ အလည္အပတ္ထြက္ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြရွိၾကသလုိ
တခ်ိဳ႕ဘ၀ေတြကေတာ့ ေမြးဖြားၿပီး ဘ၀တစ္ခု ေသဆုံးသြားသည့္တုိင္ ကုိယ့္ေမြးဖြားရာအရပ္ေတြကေန
ဘယ္ဆီကုိမွ် မေရာက္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ပုိင္ရွင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနၾကမွာ မဟုတ္ပါလား။
ေနရာေဒသေတြကုိ ေရာက္ဖူးျခင္း၊ မေရာက္ဖူးျခင္းက
ဘ၀ေတြအတြက္ သိပ္ေတာ့ထူးျခားလွတယ္ မဆုိႏုိင္ေပမဲ့ ေရာက္ဖူးျခင္း၊ မေရာက္ဖူးျခင္းရဲ႕
ေနာက္ကြယ္က ကံတရားေတြကေတာ့ နည္းနည္းထူးျခားေနတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိေတာ့ေပါ့ေလ
သတၱ၀ါမွန္သမွ် သံသရာက မကၽြတ္သ၍ ဘ၀မ်ိဳးစုံ၊ အရပ္မ်ိဳးစုံမွာ က်င္လည္ၾကရမွာ အမွန္ပါပဲ။
(၄)
" ကံ ပစ္ခ်ရာ ဘ၀ "၊ " ကံ
ဖန္တီးရာ ဘ၀ေပးအေျခအေန "၊ " ကံ စီမံရာ အျဖစ္သနစ္ေတြ " တဲ့။ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတယ္၊ ေအာင္ျမင္တယ္၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာတယ္၊
အာဏာႀကီးတယ္ ၿပီးေတာ့ နိမ့္က်တယ္၊ ႏြမ္းပါးတယ္၊ ႏြမ္းနယ္တယ္ စတဲ့ စတဲ့ ကံကေန ေပးေစလုိက္တဲ့
လူ႔ဘ၀ႀကီးထဲက ဘ၀ကုိယ္စီ။ ကံက ပုိင္းျခား ေပးလုိက္တဲ့ ဘ၀ကုိယ္စီ။ " ကံ သာလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာရွိေပ၏ "
တဲ့။ ကုိယ္ပုိင္တဲ့ ကုိယ့္ကံေလးေတြအတုိင္း
ဘ၀အသက္ထက္ဆုံး သြားေနၾကရေတာ့တာလား။
တိရစၦာန္ေတြမွာလည္း ခ်မ္းသာတဲ့ အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့
တိရစၦာန္နဲ႔ လမ္းေပၚမွာ ပုိင္ရွင္္ မဲ့ လြင့္ေနရတဲ့ တိရစၦာန္ အေျခအေနျခင္း မတူႏုိင္။
" ကံေကာင္းလုိက္တာ "၊ " ကံဆုိးလုိက္တာ
" စတဲ့ ကံေကာင္းျခင္း၊ မေကာင္းျခင္းေတြကေရာ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ဇာတ္ညြန္းေပးတဲ့ ကံပဲေလလား။ " ကံ ထမ္းလာတာ မျမင္ရ၊ လွံထမ္းလာတာ ျမင္ရ"
၊ " ကံမဲ့သူ ရွာမွီး၊ ကံႀကီးသူ ခံစား"၊ " ကံဆုိးမသြားရာ မုိးလုိက္လုိ႔ရြာ"၊
" ကံငင္ရာ ကုတင္ေရြ႕" တဲ့။ ကံ ေတြ
၊ ကံေတြ ဘ၀ေတြကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖုံဖုံ ဖန္တီးခ်ယ္လွယ္ေနတဲ့ ကံေတြ။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကံစီမံရာ ခံၾကရၿပီလား။ ကံ ကုိ မျပဳျပင္ေတာ့ပဲ ကံကုိ ပုံခ်ၾကေတာ့မွာလား။
(၅)
" ကံ = ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္ တစ္ခုခုျဖင့္
ျပဳလုပ္ေသာ အမႈ။ ေကာင္းက်ိဳး၊ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္း " လုိ႔ ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ
ဖြင့္ဆုိျပထားပါတယ္။
" ကမၼ(ပါဠိ)-ကံ- ျပဳျခင္း၊ အမႈ၊ အမႈသစ္၊
ႀကိယာ၊ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကံ " လုိ႔ ပါဠိ-ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ ဖြင့္ဆုိျပထားပါတယ္။
ဒီေတာ့ ကံဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ျပဳမူလုိက္တဲ့
အမႈေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြမဟုတ္ပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္တုိင္ စီရင္လုိက္တဲ့ အသီးအပြင့္ေတြဟာ
အဲဒီကံဆုိတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ၿပီးေတာ့ ေစတနာဟာ ကံျဖစ္တယ္တဲ့။ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ခ်က္တုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထားရွိတဲ့
စိတ္ေစတနာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ေတြကုိ ျဖစ္ေစအပ္တဲ့ ကံေတြပါ။ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ေစတနာေတြနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့
အလုပ္(ကုသုိလ္)ေတြ လုပ္မယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘ၀ေတြက ေအးခ်မ္း ေကာင္းမြန္ေနမွာပါ။ ထုိ႔အတူ ယုတ္နိမ့္တဲ့ စိတ္ေစတနာေတြနဲ႔ ယုတ္ည့ံတဲ့
အမႈ(အကုသုိလ္)ေတြကုိ က်ဴးလြန္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀ေတြက ပူေလာင္နိမ့္ပါးေနမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဖန္တီးတဲ့ ကံ ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျပန္စီရင္ၾကရမယ္။ ကံကုိ ျပန္လည္ စီမံၾကရမယ္ေလ။
လက္ရွိျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တစ္ခုရယ္၊ ေနာင္မၿပီးျပတ္ႏုိင္ေသးတဲ့
ဘ၀ေတြရယ္အတြက္ လူမႈ၀န္းက်င္အရ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕လူ႔က်င့္၀တ္တန္ဖုိးအရ၊ ဘာသာတရားအရ ေဆာက္တည္အပ္တဲ့
ကုိယ္က်င့္ တရား(သီလ)၊ အမ်ားအက်ိဳးျပဳလုိစိတ္၊ တစ္ဦးစီ တစ္ဦးစီတုိင္းရဲ႕ ႀကီးပြားမႈ၊
ေအာင္ျမင္မႈ၊ ခ်မ္းသာမႈ ေတြအေပၚ ခ်ီးေျမာက္၀မ္းေျမာက္လုိစိတ္၊ သတၱ၀ါေတြအေပၚ ေအးခ်မ္းသာယာေနေစလုိတဲ့စိတ္၊
ကုိယ့္ စိတ္ႏွလုံး ကုိယ္ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔လုိတဲ့စိတ္စတဲ့ ျမင့္ျမတ္သန္႔စင္ေကာင္းမြန္တဲ့စိတ္ေတြဟာ
အၿမဲတည္ၿငိမ္/ တည္ၾကည္ကိန္းေအာင္းေနျခင္း(သမာဓိ)၊ ျပဳလုပ္အပ္တဲ့အရာ၊ မျပဳလုပ္အပ္တဲ့အရာ၊
ထားရွိသင့္တဲ့ စိတ္အေန အထား၊ မထားရွိသင့္တယ္စိတ္အေနအထား၊ ဖက္တြယ္ထားသင့္တဲ့အရာ၊ မဖက္တြယ္ထားသင့္အရာ
စသျဖင့္ ျပဳအပ္၊ မျပဳအပ္ကုိ ပုိင္းျခားသိျခင္း(ပညာ)တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပစၥကၡဘ၀အေျခအေနရယ္၊
ေနာင္ဆက္လက္ ျဖစ္တည္ေနဦးမဲ့ ဘ၀ေတြအတြက္ အထူးအေရးႀကီးတဲ့ အရာေတြပါ။
ေဆာက္တည္ျခင္း၊ တည္ၾကည္ျခင္း၊ ပုိင္းျခားျခင္းေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ရွာေဖြမႈေတြ၊ ျပဳမူမႈေတြ၊ ေျပာဆုိမႈ၊ ေတြးႀကံမႈေတြကုိ ထိန္းမတ္သြားရမွာပါ။
အဲဒီအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ " ကံ "
ကုိ လွပစြာ ဖန္တီးစီမံ ႏုိင္ေတာ့မွာပါ။
ဒါမွသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စီမံသလုိ ကံက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ
ျပန္လည္ ခ်ေပးရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလား။
(၆)
ငယ္စဥ္ကတည္းက ေနရာစုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ခဲ့တဲ့
သမီးေလးက သူ သူ႔ကံကုိ ေကာင္းမြန္စြာ စီမံခဲ့ေလသလား။ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါလိမ့္။
ကၽြန္ေတာ့္ သမီးေလးက သူ႔ကံကုိ သူဘယ္လုိ စီမံခဲ့သလဲ
ကၽြန္ေတာ္မသိႏုိင္။ ကုိယ့္ကံကုိ ကုိယ္ ဘယ္လုိစီမံခဲ့သလဲဆုိတာေတာင္ သိမွမသိႏုိင္ပဲေလ။
တစ္ခုပဲ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လုိ စီမံသြားမလဲဆုိတာေတာ့ ကုိယ္သိေနဖုိ႔ ျပဳျပင္ စီမံဖုိ႔လုိမွာ
အမွန္ပါပဲေလ။
**************
--------------------
ေမာင္ပုိင္ (ေလးမ်က္ႏွာ)
၁၈-၁၂-၂၀၁၅
(၂၂၁၆)ေသာၾကာ၊ ရန္ကုန္။
No comments:
Post a Comment