" အနာဂတ္အတြက္ကဗ်ာ "
..............
(၁)
တကယ္ေတာ့ ငါ့ေခတ္ဟာ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးပါ
႐ိုး႐ိုးမွန္မွန္ေျပာလို႔ မျဖစ္ဖူး၊ မ်က္ေမွာင္မၾကဳတ္တဲ့ခဲ့
လူဟာ ေခတ္ရဲ႕ဒုကၡေတြကို မခံစားတတ္လို႔ပဲ
ရီေမာေနတဲ့လူဟာလဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
ေခတ္ေရစီးရဲ႕ ၀ါးမ်ဳိမလိုတက္လာတဲ့ အသံကို
မၾကားေသးသူသာဘဲ ျဖစ္တယ္။
ကြယ္ … ၊ ဘယ္လိုေခတ္ဆိုးႀကီးပါလိမ့္
သစ္ပင္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အလွအေၾကာင္း
စကားေျပာတယ္ဆိုတာ
လူ႔ေလာကႀကီးကို လ်စ္လ်ဴျပဳရက္စက္ရာ
ေရာက္ပါတယ္။
မတရားတဲ့အျဖစ္သနစ္ေတြကို ႏႈတ္ပိတ္ေရငံုေနျခင္းလည္း
ျဖစ္ပါတယ္။
လမ္းကိုျဖတ္သြားတဲ့အခါ ေအးေအးေဆးေဆး
လမ္းေလွ်ာက္သူဟာ
ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့သူပဲ
ျဖစ္တယ္။
ငါ့အေနနဲ႔ေတာ့ အလုပ္လက္ရွိ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္
မွန္ပါတယ္
သို႔ေပမဲ့ဒါက ကံေကာင္းလို႔ကြ၊ ငါတကယ္ေျပာတာ
ငါၾကားရသေလာက္ဟာ ငါလုပ္တာနဲ႔ တန္ကိုမတန္ဘူး။
ကံအေၾကာင္းတရားပဲ (ကံဆိုးတဲ့ အလွည့္မွာေတာ့ ငါလည္းငတ္မွာပဲ)။
ငါပညာရွိတဦး ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္
က်မ္းဂန္ေဟာင္းႀကီးေတြက ပညာရွိျခင္းဟူသည္မွာ
ဒီလုိဆိုတယ္
ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္နဲ႔၊ ေရွာင္ေန၊
ေအးေအးေဆးေဆးေန
ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာ အေကာင္ႀကီးလို႔
ထည့္မေတြးနဲ႔
အၾကမ္းဖက္မႈ မျပဳနဲ႔
သူကဆိုးေပမယ့္၊ မွားေပမယ့္ ကိုယ္ကေကာင္းတာ
မွန္တာနဲ႔ တံု႔ျပန္
စိတ္အလိုဆႏၵကို ခ်ဳပ္တည္းပါ၊ ေမ့ထားစမ္းပါ
ပညာအေၾကာင္းပဲ အာ႐ံုစူးစိုက္ပါ
ငါ ဒါေတြ တခုမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး
တကယ္ေတာ့ ငါဟာ အေမွာင္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ
ေနရတာကိုး။ ။
(၂)
ကစဥ့္ကရဲ ေခတ္ပ်က္ထဲမွာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို
ငါေရာက္လာတယ္
လူေတြ အကုန္၊ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္
ျဖစ္ေနၾကတယ္
လူေတြ ဆူပူအံုႂကြေတာ့ ငါ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔
ေရာပါသြားတယ္
ငါလဲ သူတို႔နဲ႔အတူ ဆူပူေတာ္လွန္တာပဲ
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရွိေတာ့တာကိုး။
ထမင္းစားလည္း ေဘးပတ္လည္မွာ အေလာင္းေတြ
ျပန္႔ျပန္႔ႀကဲလို႔
အိပ္ေနရင္လည္း အိပ္မက္ထဲမွာ သတ္တာျဖတ္တာေတြပဲ
ျမင္တယ္
ခ်စ္သူနဲ႔ခ်စ္တဲ့အခါလည္း ဥေပကၡာစိတ္နဲ႔ တ၀က္ပဲ
ခ်စ္ႏိုင္ခဲ့တယ္
သဘာ၀ေလာကႀကီးတခုလံုးကို ငါ စိတ္တိုေနမိတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲ ရွိေတာ့တာကိုး။
ငါတို႔ေခတ္မွာ ဘယ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္လိုက္လိုက္
ႏြံဗြက္အိုင္ႀကီးေတြက ပိတ္ဆီးၿပီး ေရာက္လာသူကို
မ်ဳိပစ္ေနတာပဲ
စကားေျပာရင္လည္း အသတ္ခံရမွာ ေၾကာက္ေနရတယ္
ငါ မျဖစ္စေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္တတ္ႏိုင္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါမရွိခဲ့ရင္
ငါတို႔ေခတ္အစိုးရဟာ ခုေလာက္ ျပဳတ္အက် ျမန္မွာ
မဟုတ္ဖူး
ငါကေတာ့ ျပဳတ္က်ေစမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔
လုပ္ခဲ့ပါတယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရွိေတာ့တာကိုး။
လူဆိုတာ အားေပ်ာ့ပါတယ္
ပန္းတိုင္က ဟိုး … အေ၀းႀကီးမွာ ရွိတယ္ေလ
ျမင္သာေပမယ့္ ငါတို႔အဖို႔ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔
ခက္လွပါေတာ့တယ္
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ
ငါတို႔လုပ္ႏိုင္တာ ဒါပဲရွိေတာ့တာကိုး။ ။
(၃)
မင္းတို႔ကေတာ့ လြတ္ၿပီေလ၊ ကၽြတ္ၿပီေလ
ဒို႔ကို ဖံုးလႊမ္းႏွစ္ျမႇဳပ္ခဲ့တဲ့
ဥဒကေတာ၀ါကေနၿပီး မင္းတို႔ လြတ္လာၿပီေပါ့
မင္းေတြးၾကည့္ေလ
ဒို႔ ေပ်ာ့ညံ့ မွားယြင္း ခ်ဳိ႕တဲ့ အားနည္းတဲ့
အေၾကာင္းရယ္
အဲဒီလိုျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ ေမွာင္က်ေနတဲ့
ဒို႔ေခတ္ႀကီး အေၾကာင္းရယ္
မင္းေျပာတဲ့အခါတိုင္း ဒို႔ဟာ ဖိနပ္သစ္ေတြ အလဲလဲ
စီးဖို႔ထက္
တိုင္းျပည္အေျခအေနကို ေျပာင္းလဲေအာင္ပဲ
အဖိႏွိပ္ခံလူတန္းစားေတြ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္
႐ုန္းကန္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔
မတရားမႈေတြခ်ည္းသာ ေတြ႔ရွိ အ႐ႈံးေပးခဲ့ရတယ္
ဆုိတာ မေမ့နဲ႔ေလ။
ခါးသီးရြံ႕မုန္းစရာေတြခ်ည္း ေတြ႔ၿပီး
ဒို႔ တေန႔ထက္ တေန႔ ငိုၿပီး
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနခဲ့ရတယ္
ဒို႔ေခတ္ကို အေသးစိတ္ သိေနျမင္ေနရတာကိုး
မတရားမႈကို ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႔မို႔
စကားေျပာရင္ေတာင္ ထန္ျပင္း မာေၾကာ
႐ိုင္းစိုင္းေနတယ္
အိုကြာ ဒို႔ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ အၾကင္နာတရား
မပြားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ
အၾကင္နာတရား အေျခခံတဲ့ ေလာကသစ္ႀကီးကို
တည္ေဆာက္လိုတဲ့ ဆႏၿကေတာ့
ဒို႔ရင္ထဲမွာ အျပည့္အသိပ္ပါပဲ။
ဒီေတာ့ မင္းတို႔ေခတ္မွာမွ လူသားအခ်င္းခ်င္း
ၾကင္နာတရားထားလို႔
ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိေလတိုင္း
ဒို႔ကို ထန္ျပင္း႐ိုင္းစိုင္းသူေတြလို႔
မေျပာေတာ့ဘူး မယူဆေတာ့ဘူး မဟုတ္လားကြယ္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
ကဗ်ာစာဆုိ ဗားေတာ့ဗရက္ (စာအုပ္မွ)
No comments:
Post a Comment